De prins in deze maatschappij

Eergister op de trein: 2 meisjes naast mij tegen elkaar: "Ik zou die jong zo hard slaan als ik zijn lief zou zijn en hij zo over mij zou praten.""Och, laat die toch, al de jongens zijn tegenwoordig zo."

Vandaag in de aula, rij achter mij: "Tja, gister nog dat meisje gezien, maar ze zei: sry, maar ik heb een ander.""Ja, da zijn de risico's van het vak.""Of heb je van die ene daar gehoord. Hij had twee jaar gewoon twee vriendinnen tegelijk. Daar heb ik nu eens repect voor."

Mijn hart bloedt bij het horen van al die dingen en luistert vol onmacht.
Dan denk ik bij mezelf: 'Waar zijn we mee bezig?'. Kan het niet anders, moet het echt zo? Als ik zo iets hoor voel ik me toch wel even slecht. Spijtig dat ze niet beter weten. Voor die twee meisjes vind ik het spijtig, voor de jongens eerder zielig. Hebben zij dan nog nooit gehoord van een prins op een wit paard of gewoon, van eergevoel of romantiek. Ik begrijp dat ze misschien liever iets stoerder hebben, maar eergevoel blijft er toch bij. Hopelijk vinden ze op een dag de verbeelding en het geluk en merken ze dat er meer is.